Λίγος, πολύ θα το έχετε ακούσει το τραγούδι , σε μουσική του Μάνου Χατζηδάκη και στίχους του Νίκου Γκάτσου.
Αν όχι μπορείτε να το ακούσετε
εδώ:
http://www.youtube.com/watch?v=3AxA1FLv7FY
ή εδώ
http://www.youtube.com/watch?v=RiZg0pQPcfE
που προσωπικά το βρίσκω εξαίσιο
(και λόγω μικρότητας αδυνατώ να βάλω άλλα κοσμητικά επίθετα στους συναυτουργούς του έργου)
Ο στίχος λέει :
Ο Γιάννης ο φονιάς, παιδί μιας πατρινιάς κι ενός μεσολογγίτη.
Προχτές την Κυριακή μετά απ’ τη φυλακή επέρασ’ απ’ το σπίτι.
Του βγάλαμε γλυκό, τού βγάλαμε και μέντα
μα για το φονικό δεν είπαμε κουβέντα.
Μονάχα το Φροσί με δάκρυ θαλασσί στα μάτια τα μεγάλα.
Τού φίλησε βουβά τα χέρια τ’ ακριβά και βγήκε από τη σάλα.
Δεν μπόρεσε κανείς τον πόνο της ν’ αντέξει
κι ούτε ένας συγγενής να πει δεν βρήκε λέξη.
Κι ο Γιάννης ο φονιάς στην άκρη της γωνιάςμε του καημού τ’ αγκάθι.
Θυμήθηκε ξανά φεγγάρια μακρινά και τ’ όνειρο που εχάθει.
Ας δούμε τώρα τί ήταν ο Γιάννης ο Φονιάς γιατί ο ίδιος ο Γκάτσος ποτέ δεν είπε το "ποιος ήταν ο Γιάννης; "
Κάποιοι το θεωρούν μια μυθοπλασία του Γκάτσου στα πλαίσια της ποιητικής αδείας.
Εκεί στο Μεσολόγγι κάποιο είναι πεπεισμένοι ότι τον ξέρανε το Γιάννη το φονιά, ότι ήταν κάποιος που στα δεκαπέντε του συνέλαβε την μητέρα του με έναν ξένο και τους σκότωσε και τους δύο . Βγήκε μετά απο χρόνια από την φυλακή είχε πιτσαρία , έκανε οικογένεια
και σκοτώθηκε πριν δυο χρόνια σε τραγικό τροχαίο αυτός και ο γιός του.
Η Γαλάνη ήταν πεπεισμένη (και αυτή !!) ότι ο Γκάτσος αναφέρεται σε ένα από τα πολλά δράματα του εμφυλίου.
Κάποιος έγραψε πως πρόκειται για ιστορία με φόνο τιμής για το Φροσί, που έκανε ο Γιάννης και η επιστροφή του μετά από χρόνια από την φυλακή .
Που αν δεις καλύτερα τα λόγια ταιριάζει.
Εμένα όμως ο συγχωρεμένος ο Γιωργομέγγουλης (ένας θυμόσοφος "αγράμματος" άνθρωπος , επιστήθιος φίλος του Μάνου Λοϊζου) ένα βράδυ που δοκιμάζαμε το νέο γιοματάρι του, μου είπε ότι του πε ο Γκάτσος ότι , ο Γιάννης ό Φονιάς , ΔΕΝ ήταν φονιάς . Δεν σκότωσε ποτέ κανέναν .
Ήταν, μου είπε , εκεί σε κάποιο χωριό της Αιτωλοακαρνανίας το 1950 περίπου, ένας Γιάννης αρραβωνιασμένος με το Φροσί , όταν ο μεγάλος του αδερφός , πατέρας τεσσάρων μικρών παιδιών , σκότωσε για λόγους τιμής έναν συγχωριανό του.
... και ο Γιάννης πήρε τον φόνο απάνω του για να μην ορφανέψει η οικογένεια του αδερφού του και για να έχουν καλύτερη φροντίδα οι γέροντες γονείς του.
Οι στίχοι λοιπόν περιγράφουν την αυλαία του δράματος
Αν όχι μπορείτε να το ακούσετε
εδώ:
http://www.youtube.com/watch?v=3AxA1FLv7FY
ή εδώ
http://www.youtube.com/watch?v=RiZg0pQPcfE
που προσωπικά το βρίσκω εξαίσιο
(και λόγω μικρότητας αδυνατώ να βάλω άλλα κοσμητικά επίθετα στους συναυτουργούς του έργου)
Ο στίχος λέει :
Ο Γιάννης ο φονιάς, παιδί μιας πατρινιάς κι ενός μεσολογγίτη.
Προχτές την Κυριακή μετά απ’ τη φυλακή επέρασ’ απ’ το σπίτι.
Του βγάλαμε γλυκό, τού βγάλαμε και μέντα
μα για το φονικό δεν είπαμε κουβέντα.
Μονάχα το Φροσί με δάκρυ θαλασσί στα μάτια τα μεγάλα.
Τού φίλησε βουβά τα χέρια τ’ ακριβά και βγήκε από τη σάλα.
Δεν μπόρεσε κανείς τον πόνο της ν’ αντέξει
κι ούτε ένας συγγενής να πει δεν βρήκε λέξη.
Κι ο Γιάννης ο φονιάς στην άκρη της γωνιάςμε του καημού τ’ αγκάθι.
Θυμήθηκε ξανά φεγγάρια μακρινά και τ’ όνειρο που εχάθει.
Ας δούμε τώρα τί ήταν ο Γιάννης ο Φονιάς γιατί ο ίδιος ο Γκάτσος ποτέ δεν είπε το "ποιος ήταν ο Γιάννης; "
Κάποιοι το θεωρούν μια μυθοπλασία του Γκάτσου στα πλαίσια της ποιητικής αδείας.
Εκεί στο Μεσολόγγι κάποιο είναι πεπεισμένοι ότι τον ξέρανε το Γιάννη το φονιά, ότι ήταν κάποιος που στα δεκαπέντε του συνέλαβε την μητέρα του με έναν ξένο και τους σκότωσε και τους δύο . Βγήκε μετά απο χρόνια από την φυλακή είχε πιτσαρία , έκανε οικογένεια
και σκοτώθηκε πριν δυο χρόνια σε τραγικό τροχαίο αυτός και ο γιός του.
Η Γαλάνη ήταν πεπεισμένη (και αυτή !!) ότι ο Γκάτσος αναφέρεται σε ένα από τα πολλά δράματα του εμφυλίου.
Κάποιος έγραψε πως πρόκειται για ιστορία με φόνο τιμής για το Φροσί, που έκανε ο Γιάννης και η επιστροφή του μετά από χρόνια από την φυλακή .
Που αν δεις καλύτερα τα λόγια ταιριάζει.
Εμένα όμως ο συγχωρεμένος ο Γιωργομέγγουλης (ένας θυμόσοφος "αγράμματος" άνθρωπος , επιστήθιος φίλος του Μάνου Λοϊζου) ένα βράδυ που δοκιμάζαμε το νέο γιοματάρι του, μου είπε ότι του πε ο Γκάτσος ότι , ο Γιάννης ό Φονιάς , ΔΕΝ ήταν φονιάς . Δεν σκότωσε ποτέ κανέναν .
Ήταν, μου είπε , εκεί σε κάποιο χωριό της Αιτωλοακαρνανίας το 1950 περίπου, ένας Γιάννης αρραβωνιασμένος με το Φροσί , όταν ο μεγάλος του αδερφός , πατέρας τεσσάρων μικρών παιδιών , σκότωσε για λόγους τιμής έναν συγχωριανό του.
... και ο Γιάννης πήρε τον φόνο απάνω του για να μην ορφανέψει η οικογένεια του αδερφού του και για να έχουν καλύτερη φροντίδα οι γέροντες γονείς του.
Οι στίχοι λοιπόν περιγράφουν την αυλαία του δράματος
